Lange busritten, regen en zeeleeuwen!
Door: Margriet Zwart
Blijf op de hoogte en volg Margriet
12 Juli 2016 | Chili, Valparaíso
Buenos días!
Tijd voor mijn 3e verslag! Het is nu 12 juli en ik ben onderweg naar La Serena. De heuvels en grote steden maken langzaamaan plaats voor cactussen, rotsformaties en droogte.
Ik zal verder gaan waar ik gebleven was! Na Pucón ben ik naar Puerto Varas gegaan, dat veel overeenkomsten met eerstgenoemde zou moeten hebben. Dit viel helaas erg tegen. Door de mist heb ik geen enkele van de 4 vulkanen kunnen spotten, ook niet in het nationaal park bij het Lago Todos los Santos. Dit park bestond voornamelijk uit zandpaden (en dan ook echt dik zand) en het Lago Todos Los Santos. Bij het meer had je een prachtig uitzicht over het gebied, en de wolken maakten alles bijzonder mysterieus. Behalve het park en de vele films waar het hostel over beschikte, was er niet veel te doen in Puerto Varas. Toen ik in het hostel aankwam, bleek Helge (die ik ontmoet heb in Pucón) ook daar te zijn zonder dat ik het wist en de volgende dag kwam Laura! Mini Pucón-reünie. Laura en ik zijn beide verliefd geworden op Pucón en hebben heerlijk zitten dromen (en haten op de Fransen die niet-verstaanbaar Engels spraken en 99% van het hostel bezetten) over Pucón tijdens Madagascar the movie.
Na 2 dagen besloot ik naar Castro in Chiloé te gaan. Veel locals hebben mij verteld dat Chiloé erg de moeite waard is. Omdat Laura haar vlucht naar Punta Arenas kon annuleren, besloot zij om mij de volgende dag te volgen. Ik was eerst ook van plan om naar Patagonië te gaan, maar slapen in -8 graden Celcius in een tentje zonder thermoslaapzak heeft mij doen besluiten om dit eerst maar over te slaan. Het feit dat een ticket vanaf Lima bijna net zo duur is als vanaf Puerto Montt heeft daar ook zeker een grote rol in gespeeld! Ik kwam ’s avonds aan in Castro en daar had ik met Nina in een bar afgesproken. Ze was er al samen met de Chileense Ignacio die geen Engels sprak. We hebben de hele avond Spaans gesproken (en wederom mijn liefde voor Pucón uitgebreid besproken, ik ben inmiddels top-verantwoordiger voor dat dorpje geworden geloof ik :p) en Chileens bier gedronken. Was alweer een tijdje geleden dat ik hele conversaties in het Spaans het gevoerd, dus was een goede oefening!
De volgende dag had ik de welgevreesde caño. Veel meer dan door Castro slenteren heb ik niet gedaan. Veel meer dan de gekleurde huisjes op palen, waar mijn hostel een van was, was er tevens ook niet te doen. De dag erna hadden Laura en ik gepland om naar het Nationaal Park te gaan, maar het regende zó hard dat we maar hebben gelaten. Ik werd ook een beetje ziekjes, dus we hebben de dag gevuld met thee drinken en tiramisu eten. We konden 's avonds ook nog eens eten in het hostel, dus we hoefden de kou en dikke regenbuien niet meer te trotseren.
Omdat het nog altijd slecht weer was en het de komende tijd niet beter zou worden, besloot ik naar Valparaíso in het noorden te gaan. Mas o menos 18 uur met de bus. Het was veel minder erg dan ik had verwacht en ik kon prima slapen! Valparaíso viel de eerste dag wat tegen. Het weer was grauw, het stonk er naar oud bier en het hostel was dood. Na 3 uur kon ik eindelijk mijn kamer in. In mijn kamer was een Fransman (deze keer wel in staat om met niet-Frans-sprekenden te communiceren) en met hem en nog 2 Chilenen heb ik samen de EK-finale in een bar gekeken. Helaas won Portugal…
De volgende dag werd ik verwelkomd door ZON!! Die had ik lang niet meer gezien. ik ging vroeg op pad en kwam na een halfuurtje wandelen uit bij de pier, waar je zeeleeuwen kon spotten. Een oude Chileense man vond deze gringo erg interessant en begon zijn hele levensverhaal aan mij te vertellen. Helaas is mijn Chileens-Spaans nog niet zó goed, dus veel meer dan dat zijn vrouw 40 jaar jonger was, mensen hem daarom raar aankeken en hij 3 jaar geleden naar Valpo gekomen was, heb ik niet meegekregen. Na een kleine 10 minuten besloot ik hem vaarwel te zeggen en nog een stukje verder te lopen. Ik had nog geen zeeleeuwen gespot en wou ze toch wel heel graag in het echt zien! Na al een halve minuut zag ik ze: een stuk of 30 zeeleeuwen op een ruïne vlak bij de kust! Ik had verwacht een paar hoofdjes in de verte te kunnen zien, maar dit was nog beter dan het Dolfinarium! Eindelijk, de eerste wilde dieren gespot in Zuid Amerika!
’s Middags heb ik een city tour gedaan die erg interessant was! Veel geleerd over de aardbevingen in Chili en de geschiedenis van Valparaíso. ’s Avonds in het hostel heb ik de Colombiaanse Camilla en Catarina ontmoet. Samen wijntjes gedronken en weer Spaans geoefend! De Deense Maria kwam er ook bij en al snel werd de groep groter. Met Maria en 2 Amerikaanse meiden, die het absolute tegenovergestelde van het Amerikaanse 'ohmygoood, and I was like'-stereotype waren (eindelijk, ze bestaan nog!), heb ik de hele avond Spaans gepraat. Voor mij is dat de beste manier om mijn Spaans te verbeteren. We helpen elkaar en praten niet snel en met dikke accenten of alle Chileense slang, cachai? Sí po! Na een paar flessen wijn en bier werd het tijd om naar de beroemde 80’s-90’s night in de gayclub te gaan. Sinds wanneer Selena Gomez en Rihanna tot de 80’s behoren is mij een raadsel, maar het was een gezellige avond.
Helaas helaas had ik al een busticket naar La Serena geboekt voor vandaag (a la 8 en la mañana…) en werd het een erg kort nachtje. Nog even getwijfeld om het busticket maar te laten voor wat het was en nog een dagje te blijven, ik had net weer nieuwe leuke mensen kennen geleerd en wou nog geen afscheid van ze nemen. Maar aangezien ik nog veel plannen heb (waaronder de jungle in Bolivia, ja in de Amazone heit, inclusief piranha’s en aligators!) met veel moeite mijn backpack volgepropt en de bus gehaald.
Er zijn me een aantal dingen opgevallen aan Chili. De Chilenen zijn dik! Ze eten erg ongezond. Hun ‘nationale gerechten’ bestaan voornamelijk uit patat, vet vlees en een ongezonde saus erover. En empenada’s, gefrituurd bladerdeeg met vulling. Daarnaast zijn er veel straathonden, maar deze zijn voor het merendeel niet gevaarlijk. Er zijn dus al veel aardbevingen geweest en soms vertellen ze met trots dat de zwaarste aardbeving ooit in 1960 plaatsvond in Chili. Het Spaans in het zuiden is veel slechter te verstaan dan in Santiago of in het noorden. Maar als je eenmaal gewend bent aan de slang versta je het een stuk beter.
Grammaticaal zal mijn stuk niet helemaal kloppen, mijn excuses daarvoor! Soms spreek ik 4 talen op een dag, waarvan Nederlands het minst is, waardoor alle grammaticale constructies wat door elkaar zijn gaan lopen. Ik kom dus zometeen aan in La Serena, gelegen aan de Oceaan en in de woestijn. Mijn doel is om dolfijnen te spotten daar!
Entonces, ¡hasta luego!
Tijd voor mijn 3e verslag! Het is nu 12 juli en ik ben onderweg naar La Serena. De heuvels en grote steden maken langzaamaan plaats voor cactussen, rotsformaties en droogte.
Ik zal verder gaan waar ik gebleven was! Na Pucón ben ik naar Puerto Varas gegaan, dat veel overeenkomsten met eerstgenoemde zou moeten hebben. Dit viel helaas erg tegen. Door de mist heb ik geen enkele van de 4 vulkanen kunnen spotten, ook niet in het nationaal park bij het Lago Todos los Santos. Dit park bestond voornamelijk uit zandpaden (en dan ook echt dik zand) en het Lago Todos Los Santos. Bij het meer had je een prachtig uitzicht over het gebied, en de wolken maakten alles bijzonder mysterieus. Behalve het park en de vele films waar het hostel over beschikte, was er niet veel te doen in Puerto Varas. Toen ik in het hostel aankwam, bleek Helge (die ik ontmoet heb in Pucón) ook daar te zijn zonder dat ik het wist en de volgende dag kwam Laura! Mini Pucón-reünie. Laura en ik zijn beide verliefd geworden op Pucón en hebben heerlijk zitten dromen (en haten op de Fransen die niet-verstaanbaar Engels spraken en 99% van het hostel bezetten) over Pucón tijdens Madagascar the movie.
Na 2 dagen besloot ik naar Castro in Chiloé te gaan. Veel locals hebben mij verteld dat Chiloé erg de moeite waard is. Omdat Laura haar vlucht naar Punta Arenas kon annuleren, besloot zij om mij de volgende dag te volgen. Ik was eerst ook van plan om naar Patagonië te gaan, maar slapen in -8 graden Celcius in een tentje zonder thermoslaapzak heeft mij doen besluiten om dit eerst maar over te slaan. Het feit dat een ticket vanaf Lima bijna net zo duur is als vanaf Puerto Montt heeft daar ook zeker een grote rol in gespeeld! Ik kwam ’s avonds aan in Castro en daar had ik met Nina in een bar afgesproken. Ze was er al samen met de Chileense Ignacio die geen Engels sprak. We hebben de hele avond Spaans gesproken (en wederom mijn liefde voor Pucón uitgebreid besproken, ik ben inmiddels top-verantwoordiger voor dat dorpje geworden geloof ik :p) en Chileens bier gedronken. Was alweer een tijdje geleden dat ik hele conversaties in het Spaans het gevoerd, dus was een goede oefening!
De volgende dag had ik de welgevreesde caño. Veel meer dan door Castro slenteren heb ik niet gedaan. Veel meer dan de gekleurde huisjes op palen, waar mijn hostel een van was, was er tevens ook niet te doen. De dag erna hadden Laura en ik gepland om naar het Nationaal Park te gaan, maar het regende zó hard dat we maar hebben gelaten. Ik werd ook een beetje ziekjes, dus we hebben de dag gevuld met thee drinken en tiramisu eten. We konden 's avonds ook nog eens eten in het hostel, dus we hoefden de kou en dikke regenbuien niet meer te trotseren.
Omdat het nog altijd slecht weer was en het de komende tijd niet beter zou worden, besloot ik naar Valparaíso in het noorden te gaan. Mas o menos 18 uur met de bus. Het was veel minder erg dan ik had verwacht en ik kon prima slapen! Valparaíso viel de eerste dag wat tegen. Het weer was grauw, het stonk er naar oud bier en het hostel was dood. Na 3 uur kon ik eindelijk mijn kamer in. In mijn kamer was een Fransman (deze keer wel in staat om met niet-Frans-sprekenden te communiceren) en met hem en nog 2 Chilenen heb ik samen de EK-finale in een bar gekeken. Helaas won Portugal…
De volgende dag werd ik verwelkomd door ZON!! Die had ik lang niet meer gezien. ik ging vroeg op pad en kwam na een halfuurtje wandelen uit bij de pier, waar je zeeleeuwen kon spotten. Een oude Chileense man vond deze gringo erg interessant en begon zijn hele levensverhaal aan mij te vertellen. Helaas is mijn Chileens-Spaans nog niet zó goed, dus veel meer dan dat zijn vrouw 40 jaar jonger was, mensen hem daarom raar aankeken en hij 3 jaar geleden naar Valpo gekomen was, heb ik niet meegekregen. Na een kleine 10 minuten besloot ik hem vaarwel te zeggen en nog een stukje verder te lopen. Ik had nog geen zeeleeuwen gespot en wou ze toch wel heel graag in het echt zien! Na al een halve minuut zag ik ze: een stuk of 30 zeeleeuwen op een ruïne vlak bij de kust! Ik had verwacht een paar hoofdjes in de verte te kunnen zien, maar dit was nog beter dan het Dolfinarium! Eindelijk, de eerste wilde dieren gespot in Zuid Amerika!
’s Middags heb ik een city tour gedaan die erg interessant was! Veel geleerd over de aardbevingen in Chili en de geschiedenis van Valparaíso. ’s Avonds in het hostel heb ik de Colombiaanse Camilla en Catarina ontmoet. Samen wijntjes gedronken en weer Spaans geoefend! De Deense Maria kwam er ook bij en al snel werd de groep groter. Met Maria en 2 Amerikaanse meiden, die het absolute tegenovergestelde van het Amerikaanse 'ohmygoood, and I was like'-stereotype waren (eindelijk, ze bestaan nog!), heb ik de hele avond Spaans gepraat. Voor mij is dat de beste manier om mijn Spaans te verbeteren. We helpen elkaar en praten niet snel en met dikke accenten of alle Chileense slang, cachai? Sí po! Na een paar flessen wijn en bier werd het tijd om naar de beroemde 80’s-90’s night in de gayclub te gaan. Sinds wanneer Selena Gomez en Rihanna tot de 80’s behoren is mij een raadsel, maar het was een gezellige avond.
Helaas helaas had ik al een busticket naar La Serena geboekt voor vandaag (a la 8 en la mañana…) en werd het een erg kort nachtje. Nog even getwijfeld om het busticket maar te laten voor wat het was en nog een dagje te blijven, ik had net weer nieuwe leuke mensen kennen geleerd en wou nog geen afscheid van ze nemen. Maar aangezien ik nog veel plannen heb (waaronder de jungle in Bolivia, ja in de Amazone heit, inclusief piranha’s en aligators!) met veel moeite mijn backpack volgepropt en de bus gehaald.
Er zijn me een aantal dingen opgevallen aan Chili. De Chilenen zijn dik! Ze eten erg ongezond. Hun ‘nationale gerechten’ bestaan voornamelijk uit patat, vet vlees en een ongezonde saus erover. En empenada’s, gefrituurd bladerdeeg met vulling. Daarnaast zijn er veel straathonden, maar deze zijn voor het merendeel niet gevaarlijk. Er zijn dus al veel aardbevingen geweest en soms vertellen ze met trots dat de zwaarste aardbeving ooit in 1960 plaatsvond in Chili. Het Spaans in het zuiden is veel slechter te verstaan dan in Santiago of in het noorden. Maar als je eenmaal gewend bent aan de slang versta je het een stuk beter.
Grammaticaal zal mijn stuk niet helemaal kloppen, mijn excuses daarvoor! Soms spreek ik 4 talen op een dag, waarvan Nederlands het minst is, waardoor alle grammaticale constructies wat door elkaar zijn gaan lopen. Ik kom dus zometeen aan in La Serena, gelegen aan de Oceaan en in de woestijn. Mijn doel is om dolfijnen te spotten daar!
Entonces, ¡hasta luego!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
